Küllerinden doğmak kelimesi, küllere büründüğünde aklına geliyorsa; yüzeysel bakarsan iyi görünebilir ancak çok tekrar eden bir durumda hep kül içinde kaldığını gösterir. Yılgınlık, yorgunluk ve bıkkınlık içindeyim ki bu uzun süredir atlatamadığım bir şey. En büyük hayal kırıklığım kendime. Onu artık düşünmüyorum bile, her şey onun çok ötesinde. Kendimi Alev Alatlı gibi hissettiğim bir dönemdeyim. ‘Ben bir muhacirim’ diye başlayan konuşması büyük detayları ile aklımda. Ben bir muhacir değilim, çünkü muhacirin çıkış ve varış noktası bilinir, gittiği yerde muhacir denir. Ben göç edeceği yeri arayan birisiyim. Bu ayların değil, yılların bir arayışı. Gerçek bir arayış mı yoksa kendimi bir kalıba koyma gayretimi sorguluyorum. İkincisiyse eğer, aslında yolumu uzatıyorum, belki de kayboluyorum. Eskinin dervişleri ruhsal bir yola çıkacağı zaman dünya ile ilişkisini keser, benliğe teslim olurdu. Bugünün gereği de buysa, hiç yola çıkmamış dahi olabilirim. Bazılarına göre ise, asıl mesele varmak değil, yolda olabilmektir. Belki de benim için asıl mesela yola çıkmak ve yolda kalabilmekdir. Çünkü devinim durağan olmamayı gerektirir, ki vardığınızda hareket bitmiştir. O halde sonu olmayan ancak ara durakları olan bir yol düşünüyorum. Bugün yola çıkacağım. İlk durak, bugünün hedeflerini tamamlamak. Bin türlü şeyi üzerime yüklenmeden, fiziksel olarak bir hırka biraz azık, ruhsal olarak ise sadece benlik taşıyarak yol alıyorlardı. Ben de yolu bu yüzyılın yükleriyle değil, dervişlerinin yöntemiyle yürüyeceğim. Detaylarına burada gerek yok, neyi yüklenmeliyim neyi yola çıkmadan bırakmalıyım iyi biliyorum.

Rastgelsin!